Stuur jou gedigte na bydraes@roekeloos.co.za Digters is ook welkom om een foto te stuur vir publisering.
Die bad
Sy laat haar sagkens oor die wit rand gly
in die soelwarm dieptes van die water in.
Eers was die lae een-een afgeskil
laat gaan,
die bad berei
met diep versugting na die reiniging
van alle patriargale smette.
Die kersvlam flakker
oor knobbels en klam holtes wat onelegant verdwyn onder die nuwe rimpelings,
om sag geweek, verskoon weer teruggevind te word
in sagte voue ontvang, omhels.
U het gelê
O Moeder van ons aarde
Moeder van vele
U wat was van die begin af,
Moeder van die waters;
Moeder van woude en die grasland
van alles wat asem en leef
en nie,
misterie, die maan, die bloed
drie keer
U wat ons almal ken
op ons heilige binnenaam
U wat gee, U wat neem;
U het gestaan, geweet
wyl U moordenaar plot
gelê, sodat dit volbring kon word;
sy naam is bekend: dis Marduk
hero, eie mag ontdek, die waan
dagbreek van Logos:
maar hy staan alleen,
net hy,
die god van selfgemaaktheid
in ‘n dooie land met dooie bome
broer teen suster
suster teen suster
roofdiere wat sluip, verskeur
al een.
U het gelê
in die aanslag op die Dood
misterie, die geheim, die gevaar!
veldslag vir veldslag
millennium na millennium;
Rede, die oorwinnaar
die Lewe gekersten
want sonder dood
geen lewe.
En ons, Vrou
draers van U beeld
verneder, vertrap, onteer
ontmens
‘n gebruiksartikel
eksploiteer die vrou, die aarde;
manlikheid, U pilaar, integriteit, verswak:
dooie moeder, man en vrou
die een die ander bewonder, beny
besit, beheer en stryd:
daar’s geen liefde
in die braakland.
U het gelê
want dit moes kom, dit was Tyd
maar soos saad wat rus en wag
want die groei kom weer
klein fyn sprietjies
groen.
Ek het gaan lê om te sterf;
ek het gedink
dat die uil my naam roep,
maar vanuit die chaos van die storm
hoor ek toe
my binnenaam.
Hierdie lewe
Kersvlam flakker
in die spieël van my gemoed as ’n deur oopkraak
en ’n skaar luid spraak:
hul storm nou aan
met wilde oog
en wind wat stroom deur mane; [i] hart klop verwoed
klip spat teen hoef
dreun donderend oor die dale; ek hoor my naam
hul voer my saam
die lewe roep, my pad, my sterreblom sing saam.
Die kersvlam flak
terwyl ek na asem snak
bewend die angs bestyg
en koerskry oor die vlak.
[i] Geïnspireer deur Hierdie Lewe en Verkenning van Karel Schoeman
Gras
Ek en my hond loop in die pad loop in die pad.
Versengende sonneblomson insekte gons om my kop, en voëls
klop – kloppie fwieet, klop-kloppie fwieet. Die gras glim in die laatmiddagson
fyn groen gras, welige rooigras
lang soepel stingels rimpel in die roering.
Vleg vir my ‘n mandjie om my vrugte in te pak; vleg vir my ‘n matjie voor my bed te
pas;
dek my dak – o die reuk!
vir my en my mandjie en my matjie
Die gras staan tot my middel waar ek dit voel en weet
wanneer ek wanhopig padlangs sweet
hul skel – skepties skater my weerklinkend volg: ek en my hond sal daaroor lag
want God sorg ook vir die gras.
Nagloop
‘n Skrefie maan beloer my deur die wolke en weerlig flets na die noorde.
Die nag blink donker in die hoër donker bome waartussen straatligte geheimsinnig glim. Swaar geure sweef sag omheen,
o soet is die siel van die nag!
Geleidelik dring die nagklanke nader en sing dwing uit hul skuilplek die donker se lewe. Nagmense dans, elke skadu kry lewe
neem óp die verhoog van die straat
deur die rustende ego verlaat.
My mond gaap oop, my oë staar
my asem stol – watter vreemde spel! Teen die lamppaal leun ‘n vrou besitlik
nog ander word gebore uit die donker se hoeke en ontmoet doodluiters absurd midde die straat
‘n kompleks of ‘n drama, toevallig, wie weet? Dis duidelik dat ander reëls hier meet.
Wyl ek snags niksvermoedend, beskermd omdraai in my bed
gebeur vreemde dinge in die donkerte die natuur se wet.
Dan speel ek weer my wakker rol en dink verwaand : dis ek!
‘n Duif in die Puntboom
Ek kan hom van ver sien sit die duif
vanwaar hy nou-nou weer
sal inklim teen die stroom sirkel tot hoër spits en sidder
tot uiterste gestrek van punt tot punt stol, een asemlose oomblik, hang
dan kantel met oorgawe in die spiraal navigeer op die wind met volmaakte balans sweefgly om en om
tot sy spel opbreek
hy horn met swiepend gebaar terugwend na die puntboom vanwaar hy rondborstig wêreldwyd sy volheid in sang verhaal.
Brief met Borrels
Ek skryf aan jou
‘n brief met borrels van mosse en voëls van bome, van gras;
van sonne en mane en jaargetye; van volheid, van leegheid
van lewe en dood.
Ek stuur aan jou ‘n waterbrief
met borrels wat asem van onder die see; borrels van donker borrels van lig
deur die laaste sif gesif
Sy stuur aan my
‘n brief met borrels
wat kielie teen my neus verby
borrels vol lewe
borrels vol liefde
wat nat-nat teen my wang af gly.
Ritme
Die jaarringe kring al wyer uit in duntye en vol,
in dood en vernuwing
gly dit ritmies deur die donker Poel. Die vuur, die water
die stilte, die dans
die polsslag, die hartstog in lig, in skadu
du dit my voort;
die trom wat my voete voer duiselend, dansend
deur die wonders van die jare.
Gemerk, ge-eien is my siel
sein ek my wese in daaglikse deinings tot op my sterfbed
die volle blom van my lewe,
waar ek sal vra, waar U sal weeg:
is ek U waardig,
o Trom van die Poel?
[gedigte uit: Die zebravis, ‘n poëtiese binnereis (2016)]
Klik op die skakel Die zebravis, ‘n poëtiese binnereis om te koop.
Stuur jou gedigte na bydraes@roekeloos.co.za Digters is ook welkom om een foto te stuur vir publisering.